فاصله های بلند
خواب نیمروزی
وخدایی که هردم مرا می خواند
عالم ،ذره ذره،درتکاپوست
درخود جای ندارم
شاید نمی گنجم
بایددر خمار لحظه ها قرن دوید
اما چگونه
خویشتنم را،وتورا
ستایش باید
باخود قهرکرده ام
وتو،!!دوباره ی چشمان
ساختن باید،درخود فرو می روم
تااندیشه کنم فردایم
کلمات کلیدی: